آیا افراد چاق در اجتماع نامرئی می شوند؟

سال ها پیش یک خانم جوان که حالا از دانشگاه فارغ التحصیل شده است، برای دریافت رژیم کاهش وزن به من مراجعه کرد. او خود رژیم گیرنده ای با تجربه بود که تا سال دوم دانشگاه، توانسته بود نیمی از اضافه وزنش را کاهش دهد. با این حال زندگی در بدن لاغر جدید، برای او تبدیل به تجربه ای ناامید کننده و آزار دهنده شده بود.

سال اول دانشگاه هیچکس مرا نمی دید و زندگی اجتماعیم اصلا وجود نداشت. حتی در جمع های دخترانه هم مرا راه نمی دادند. اما وقتی سال دوم، با ظاهری لاغر به دانشگاه برگشتم ناگهان متوجه افزایش محبوبیتم شدم. کسانی که تا سال پیش حتی به من سلام هم نمی کردند، حالا رفتارشان تغییر کرده بود.
این خانم جوان بعد از گفتن این حرف ها شروع به گریه کرد. من نسبت به زمانی که اضافه وزن داشتم تغییری نکرده بودم و همچنان همان آدم بودم، فقط وزنم تغییر کرده بود.

من به او گفتم: پس همه ی آن وزن کم شده برگشت!

او جواب داد: بله و حتی بیشتر. من عصبانی بودم فکر می کردم اگر کسی واقعا از من خوشش بیاد، ظاهرم نباید برایش مهم باشد. اما چنین اتفاقی نیفتاد و من دوباره نامرئی شدم.

داستان این مراجع ( که نامش کلر بود ) ماجرایی خاص نبود. یک مراجع خانم دیگر داشتم که دقیقا درگیر چنین وضعیتی شده بود.مردان نیز همین تجربه را ممکن است داشته باشند. اصولا این افراد با رسیدن به وزنی که از نظر اجتماع قابل قبول است، تازه مورد توجه دیگران قرار می گیرند.

چنین مشکلی معمولا در بین کسانی که ماه ها تلاش می کنند تا وزن کم کنند شایع است و وزمانی که به وزن ایده آل می رسند با پرسش هایی نظیر: پس من قبل از کاهش وزن چه بودم؟ من که همان آدم هستم چرا باید الان مورد توجه قرار بگیرم؟ روبرو می شوند.

متاسفانه امروزه افراد جوان پس از کاهش وزن برای اینکه بتوانند با این حقیقت آزاردهنده کنار بیایند، دوباره به وزن قدیم خود باز می گردند.

اصل این مشکل به جامعه باز می گردد. شناخت ما از دیگران، فقط از روی وزن نیست. ما افراد خیلی بلندقد یا کوتاه قد، کسانی که دچار نقص فیزیکی مانند نداشتن یک چشم هستند و افراد فوق العاده جذاب را سریع تر تشخیص می دهیم. یکی از دوستانم که روی صندلی چرخ دار می نشست اصرار داشت که سطح صندلیش به اندازه یک فرد ایستاده بالا بیاید. او می گفت وقتی فردی ایستاده به سمتم خم می شود، با خود فکر می کنم مشکلات من بیشتر از نشستن روی ویلچیر است و ممکن است حتی ناشنوا باشم یا از نظر ذهنی مشکل داشته باشم. یکی دیگر از کسانی که می شناختم، پس از تغییر دادن رنگ موهایش از خاکستری به بلوند، متوجه تغییر رفتار دیگران با خود شده بود.

به عنوان کسی که با مراجعینم دائم در ارتباط بودم، باید با صداقت بگویم شخصیت آنها قبل و بعد از لاغری ثابت مانده و تغییری نکرده بودند. مسلما هسته وجود آنها بی تغییر مانده بود، خاطراتشان، آرمان هایشان و طرز فکرشان نیز همان فرد قدیم بود. اما کاهش وزن برای سلامت این افراد نیز تغییراتی ایجاد کرده بود که می توانستند بهتر بخوابند، راحت تر حرکت کنند و درد کمتری به علت مشکلات ارتوپدی مربوط به وزن بالا حس کنند. دیگر وقتی وارد یه اتاق یا رستوران می شدند، پچ پچ های دیگران درباره وزنشان را نمی شنیدند. وقتی به خرید می رفتند می توانستند لباس سایز خود را ساده پیدا کنند. همچنین این افراد، یک شبه وارد اندام جدیدشان نشده بودند. افرادی که پس از 8 تا 12 ماه، به مرور وزن کم می کنند آیا خودشان نیز به مرور پس از رسیدن به این هدف سخت احساس متفاوتی درباره خودشان ندارند؟

برای درمان چنین مشکلی باید دیدگاه فرد چاق را تغییر دهیم، چون تغییر رویکرد جامعه دشوارتر است. فردی که توانسته وزن کم کند باید بیشتر روی جنبه های سلامت آن و مزیتی که برایش داشته تمرکز کند و خود را با فکر کردن به ابعاد اجتماعی، مخصوصا در دورانی که اضافه وزن داشته آزار ندهد.

کسی که توانسته وزن کم کند برای رسیدن به این هدف زحمت کشیده و نباید حاصل زحمت خود را به خاطر چنین مسائلی به باد دهد. درست است این مسائل دردناک و آزار دهنده است، اما شما به خاطر خودتان دست به کاهش وزن زدید نه دیگران.

نویسنده: جودی ورتمن