آیا همیشه گرسنه هستید؟

شاید مقصر هورمون ها هستند

با مهار اشتهای خود مشکل دارید؟ شاید این مشکل مربوط به چیزی در مغزتان باشد.

لپتین هورمون سیر کننده است. این هورمون به صورت طبیعی توسط سلول های چربی ترشح می شود تا جلوی اشتها را بگیرد. اگر کمبود لپتین داشته باشید و یا دچار عدم تعادل هورمونی باشید، ممکن است کنترل شرایط از دست برود.

نقطه روبروی لپتین، گرلین (هورمون گرسنگی) است. وقتی همه چیز متعادل است، این دو هورمون دست در دست هم سطح گرسنگی را کنترل می کنند. این تعادل بدان معناست که زمانی گرسنه خواهید شد که موقعش است و در زمان مناسب نیز احساس سیری خواهید کرد. اگر لپتینی در کار نباشد، گرلین فرمانروایی قلمرو معده را بدست
می گیرد و ارتشش نیز گرسنگی است.

هوس شدید به غذا و اشتهای غیر قابل کنترل را می توان گاهی به کمبود لپتین نسبت داد. هرچقدر سلول های چربی بیشتری داشته باشید بدن نیز باید لپتین بیشتری تولید کند ( مگر اینکه عدم تعادل، اختلال یا مقاومت به لپتین داشته باشید ). در مقابل زمانی که وزن بسیار زیادی را کاهش می دهید به احتمال زیاد بیش از گذشته با گرسنگی و افزایش اشتها رو برو می شوید، چون سطح تولید لپتین پایین آمده است. این دقیقا مشکل کسانی است که وزن زیادی کم می کنند و پس از مدتی دوباره وزنشان باز می گردد.

برنامه های غذایی بسیار سخت و کم کالری نیز باعث بر هم خوردن تعادل لپتین در بدن می شود. اگر برای مدت طولانی به خود گرسنگی دهید یا مقدار بسیار زیادی از کالری برنامه روزانه تان را قطع کنید، سطح لپتین بدنتان بسیار پایین خواهد رفت تا گرسنگی و اشتهای بالا مجبورتان کند غذا بخورید.

اگر متوجه شویم عدم تعادل، مقاومت یا کمبود لپتین داریم، چه کاری باید انجام دهیم؟

اول از همه فریب مکمل هایی که در اینترنت تبلیغ می شود را نخورید. این مکمل ها اصلا کار نمی کنند و هیچ دلیل علمی نیست که ثابت کند مکمل لپتین وجود دارد. به علاوه، اگر بدنتان به لپتین مقاومت نشان می دهد، اضافه کردن لپتین بیشتر هیچ کمکی نمی تواند بکند. از آنجا که مکمل های لپتین در واقع هیچ لپتینی در خود ندارند، در خود موادی دارند که ادعا می شود به بهبود عملکرد لپتین کمک می کنند. تحقیقات زیادی راجع به این مکمل نشده است، اما ضرری هم ندارند.

بهترین کاری که می توانید انجام دهید مشورت با پزشک است. باید ببینید که دیگر عوامل نیز به این مشکل کمک می کنند یا خیر! از جمله سطح بالای تری گلیسیرید، که
می تواند با مسیر لپتین به مغز تداخل پیدا کند، یا سطح بالای انسولین که می تواند مقاومت مغز به لپتین را افزایش دهد.